Por: María e Cibrán
A primeira vez que quedamos (eu e
Cibrán) por mail para entrevistar a Aries non fomos conscientes de
que escribiramos unha mensaxe un tanto ridícula que fixo que o
presidente de PORNO se rira de nós. Tampouco creo que dixeramos
unhas cousas tan graciosas pero era evidente de que nos saira a vena
fan. Por que? Penso que nos sentimos identificados coa súa música
ou as súas letras (segundo se mire e segundo en que momento) e iso
fai que tiveramos moita curiosidade por preguntarlle cousas, porque
ademais fai unha música fascinante pero accesible. E flipámonos e
temos que compartila, entre nós e cos demais (para iso sirve esta
revista). Kiko Amat escribiu que podería vivir eternamente nun disco
de Aries, e nós tamén o pensamos aínda que sexa algo que sempre
parece que dá reparo dicir.
Revista PORNO: Estivemos mirando cousas
que tiñas no blog, e aquel fanzine no que falabas do pop... falas
moito del arredor da imaxinación e as ideas. Como pensas que se
relaciona iso co pop como tradición? Porque hai moita xente que o
que fai é imitar fórmulas...
Aries: Ya, claro [risas]. Es que
claro... es que el término pop es super amplio. Dentro del pop cabe
todo aquello que sea melodioso y popular, pero a mi el pop que me
gusta, personalmente, si que es el que se sale de los clichés, de
los ejercicios de estilo, y que experimenta con las melodías... que
hay un ejercicio de libertad. Que es más libre, más que el pop
ortodoxo que responde al esquema de estribillo-estrofa-estribillo.
Ese es el pop que más me gusta, aunque también el pop más
tradicional me puede gustar... pero no entiendo muy bien la pregunta.
RP: Claro, é que a min paréceme que
chocan a idea do pop como tradición... Non sei se sabes de Simon
Reynolds, este escritor...
A: Si, pero no he leido ningún libro.
RP: A idea que ten é que vivimos nunha
época na que a maior influencia do pop é o propio pop, todo é unha
retroalimentación.
A: Claro, postmoderna. Habla del
postmodernismo.
RP: Si, vén dicir que se hai un xénero
da época de agora é o revival.
A: Si, eso es así totalmente. Vivimos
un revival continuo. Pero hoy a mi me interesan los grupos que tienen
un sentir contemporáneo. Está claro que nadie parte de cero,
siempre hay referencias. Es bello eso, y bonito tener tus
influencias, pero si que me gusta que sea algo de aquí y ahora. Yo
por lo menos, tanto ahora como los grupos que tuve antes, siempre
intentamos huir de hacer un ejercicio de revival, eso no me interesa.
Pero bueno, no me interesa hacerlo pero al mismo tiempo puedo ir a un
concierto de garage encantada. Lo que me parece bonito es intentar
que sea música de tu tiempo y de tu contexto, que de alguna manera
eso se vea reflejado, ya sea cantando en castellano... no sé si lo
consigo, pero si que me gustaría que se notase que este disco está
hecho en Galicia y no en... Milwaukee, yo que sé [risas].
RP: Agora que falas diso, ti cando
empezaches cantabas en inglés. Como foi para ti o tema de cambiar de
idioma?
A: Cuando yo empecé a tocar todo el
mundo cantaba en inglés. Era una cosa que ni te la planteabas,
porque los grupos que cantaban en castellano tenían como un aura
rancia y no encajaban en la tradición anglosajona de grupos que nos
gustaban. Entonces intentabas huir de eso pero llega un momento en
que dices, “¿pero que hago?”. Era más como intentar repetir un
cliché y tirar para adelante con eso, intentar emular a los grupos
que te gustaban. Pero llega un momento en que dices, “jo, pues
igual puedo yo contar las cosas que a mi me pasan, las cosas que yo
veo aquí en mi ciudad”. Y si, es un cambio muy grande, porque
cantar en castellano es muchísimo más difícil que cantar en
inglés, al menos para mi. Pero es como que hay un antes y un después
en mi vida de cantar en inglés a cantar en castellano, de verdad.
Mucho mejor, lo siento.
RP: E no que ti fas, canto hai de
pensado e canto hai de visceral?
A: De espontáneo?
RP: Si, no blog falabas de vomitar
cancións, e do rollo de ter un traballo diario... Non sei se tocas
todos os días, se tes unha rutina...
A: Antes no tocaba todos los días.
Antes era más como “hoy estoy inspirada, voy a tocar” o “hoy
estoy triste, cojo la guitarra”... pero una cosa que he aprendido
con el tiempo es que es mucho mejor trabajar todos los días. Ponerme
a grabar o a ensayar y fuchicar en el ordenador... de esa manera creo
que es como te llega la inspiración y puedes vomitar una canción.
Sobre lo que preguntas, yo diría como que hay un 70% pensado y un
30% pensado. Tardo mogollón en hacer una canción. Entre que saco la
melodía, luego estoy meses pensando en como la voy a arreglar, como
va a ser la producción... tardo un mogollón. No soy nada prolífica,
hay gente que caga canciones [risas] yo no.
RP: Falabamos antes de que asocias o
pop co melodioso. Como encaixas o rítmico dentro de todo isto? É
dicir, partes sempre das melodías cando compós? Bueno, se podes
explicarnos un pouco como o fas... porque non sei se partes dunha
base ó mellor...
A: Nunca jamás parto de los ritmos, de
hecho los ritmos es como mi asignatura pendiente, porque con el resto
de los instrumentos más o menos me defiendo bien, pero los ritmos me
cuestan mogollón. Siempre me saco con la guitarra o con el teclado
las melodías, y a partir de ahí todo va a intentar ayudar a la
melodía, digamos. Y los ritmos en este disco los hice todos ya
sampleando, a posteriori, con la canción hecha y ya bastante
arreglada. Sampleando cosas, cogiendo un ruidito y tuneándolo,
poniéndole efectos... haciendo como choricitos, ¿sabes? De cortar y
pegar como choricitos de ruidos [mil risas]. Ya, ¡es que yo los
llamo así! Hay gente super pro que te dirá, eso es con el delay...
yo que sé, yo hago choricitos y los voy editando en el Cubase.
Sampleo cajas, sampleo todo tipo de cosas y con eso las voy
construyendo. Pero siempre parto de la melodía.
RP: E sampleas sempre cousas que tocas
ti ou sacas de discos?
A: No, siempre cosas mías, siempre
cosas que he grabado por casa. De hecho hay veces que dedico un par
de días a hacer samplers. Ponemos los micros en casa y grabamos
mogollón, mogollón, mogollón de cosas y luego así hay carpetas
que puedes usar.
RP: No texto que tiñas sobre o pop
defendíalo un pouco das críticas que o tachaban de blando. Non sei
se pensas máis no pop como algo musical ou como algo sociolóxico...
Igual que se pensas no rock pensas máis como nunha connotación de
actitude. E o rock igual que o pop son termos moi vagos, ambiguos. Se
tiveras que definir como se relaciona coa actitude...
A: Si, claro, cada género es como que
tiene asociados una serie de valores, o de actitudes o de
preconcepciones. Cuando yo escribí eso es porque durante mogollón
de años he vivido eso. La vida me ha llevado a tratar mucho con
gente que toca cosas experimentales. Grupos de noise, o también
grupos de punk... Entonces muchos de mis amigos tienen muchísimos
prejuicios con el pop, les parece una... ¡mariconada! O algo ñoño,
o algo sin fuerza y como que no es valioso. Como que hacer música
experimental es más valioso, cuando yo creo que es igual de valioso
y de complicado. También lo que pasa es lo que tú dices, que es un
término muy vago y super heterogéneo, engloba un mogollón de
cosas.
RP: Os grupos experimentales moitas
veces acaban facendo pop.
A: Si, totalmente. Joder, es que al
final... ¡todo es pop! [risas]. Si, joder, todo es pop. Pero bueno,
a mi en general lo que me gusta es la música libre. Me da igual ver
a Eskorbuto que a Hidrogenesse, porque veo que son gente que hace
buenas canciones. Lo que me importa es que haya buenas canciones y
que no haya clichés, pastiches.
RP: Falando diso, da idea de canción,
a min a veces cóstame entrar nos grupos que se saen da idea de
canción, ás veces cos da Metamovida... Cando non hai unha narración
ou unha emoción coa que identificarse. Que é música un pouco máis
centrada en si mesma. Pero ti tamén te saes dese esquema en
“Transmisión”, a última canción do disco, por exemplo.
A: Si, la verdad es que si, claro,
porque lo puedo disfrutar también. Y disfruto haciéndolo. Aunque yo
haya encontrado, digamos, mi camino y mi manera de expresarme en las
canciones de melodía y de pop, si que también puedo disfrutar
mogollón tocando pajas durante... yo que sé, quince minutos, y
experimentar. Es super bonito también y para tocar en directo es muy
divertido, no estás tan atado a si estoy desafinando, si estoy
entrando bien... Si, las dos cosas me gustan aunque no sé si he
respondido a la pregunta [risas].
RP: Xa [risas], tampouco teño moi
claro se era unha pregunta. Tamén queriamos preguntarche un pouco
pola relación entre disco e directo. Ti traballas sola na casa,
gravas unha cousa, ó día seguinte outra... pero á hora de tentar
facer que iso sone simultáneamente, como o planteas?
A: Bua, pues con eso han sido mogollón
de meses de trabajo. De probar, ensayo-error todo el rato, ir
probando, ir probando, escucharlo después... Hacerme repertorios,
grabarlos, ver que funciona, que cosas no... He tenido que
simplificar mucho, porque algunos coros los puedo disparar, pero
otros no. Y bueno, yo he intentado que en el directo sigan estando
ahí las canciones, que sean coreables, que se puedan cantar, que se
puedan identificar... pero si que quería transmitir también
tranquilidad y esparcimiento [risas]. No sé si lo consigo, pero he
intentado eso.
RP: Eu creo que as letras vanse moito
a... estiven escoitando moito as letras e parece que teñen algo
circular, hipnótico... Repítense sempre as mesmas cousas, e eu creo
que eso axuda un pouco a entrar en trance. Bueno, vai ser a primeira
vez que te escoitemos en directo, pero penso que o propio acto da
escoita si que axuda.
A: Si, eso me lo han dicho ya bastantes
veces, pero ha sido una cosa completamente no pensada. Cada letra
habla de una cosa, pero yo creo que al final reflejan un momento
personal... y es el mismo puto momento ahí todo el rato. Yo creía
que hablaba de muchas cosas pero si que me dicen “es muy cíclico,
repites lo mismo...”.
RP: Si, pero referido a como se repiten
dentro de cada canción, non no conxunto.
A: Ah, vale. Si, claro, y en directo ya
vereis, porque repito samplers... cada canción es como una base, van
entrando capas y capas... y si, es como circular. Cuando lo veais
luego me decís a ver que habéis pensado.
RP: E referido a como fas a estrutura
das letras? Van guiadas pola música? Porque imaxino que fas as
letras despois da música.
A: Si, pero bastante seguidamente de la
música, eh.
RP: Ó mellor ó xogar con esas capas
tes distintas melodías para a mesma música, ou distintas letras
para a mesma melodía... a idea era unha especie de espiral.
Transcribín as letras do Bandcamp, e empezabas nun punto e a metade
da canción volvías a ese punto. Por iso a idea pop que dicíamos de
estrofa-estribillo...
A: Si, al final la sigo totalmente. Soy
bastante de estrofa-estribillo-estrofa-cambio-estribillo... Y vuelvo
a repetir. La verdad es que no es nada meditado.
RP: A veces partes do estribillo e non
da estrofa.
A: Si, pues es verdad, si que lo hago.
RP: Xusto o outro día falabamos cun
amigo do disco e dicía que lle costara moito entrar porque lle
parecía demasiado pop e era en plan...
A: [Risas] En plan “¡es un pastel!”
RP: [Risas] Ao final gustoulle e
díxonos, preguntádelle como fai as letras, que el tamén as fai e
interésalle. Non sei, como pensas as imaxes, se pensas nunha idea
cando fas as letras ou eres máis automática? Se usas sistemas de
cut-up ou algo...
A: Si que pienso en una idea, y lo que
intento es que no sean muy explícitas. Me interesa que sean más
abiertas para que cualquiera las pueda hacer suyas. Que cada uno lo
lleve a su terreno, y tu digas “pues a mi me parece que esto va
sobre tal” y tu lo vivas asi, no como contar muchos pelos y señales
de lo que a mi me pasa por la cabeza. Intento que sean abiertas y un
poco poéticas, no sé.
RP: Bueno, pero usas unha linguaxe
moi... hai xente que empeza a meterse en linguaxe enrevesada. Creo
que conectas bastante co falado, ou coa musicalidade de falar. Non
son melodías forzadas para encaixar...
A: Ya, así epatantes. También
depende, porque a lo mejor vosotros lo entendeis así, pero mi madre
siempre me dice como “¡que horror de letras!” “¡que música
más rara!” [risas]. Cada uno...
RP: Volvendo co do disco e o directo,
ti cando pensas as cancións, así en abstracto, pénsalas como algo
que vas gravar. Pero imaxino que cando empezaches facías as cousas
máis con voz e guitarra, pensadas para o directo...
A: Si, y me ha costado un montón
aprender a funcionar así. Llevaba un montón de años llevando las
canciones al local, tocándolas, las tocabas en directo mogollón de
veces y un año más tarde grababas el disco. Ahora siempre es,
primero la grabo, y luego lo demás.
RP: Hai veces que se nota esa presión
porque a xente vai ós directos a escoitar o disco, como algo
repetido. E logo hai xente que o plantea como se foran artes
diferentes o disco e o directo. E claro, falas diso de imaxinación e
creatividade asociado á composición, pero non sei como te sintes no
directo, cando traballas con cancións que xa están feitas.
A: No, porque cada vez, aunque
responden a unas estructuras, con los samplers y tal puedo cambiar,
tocarlas diferentes... si que lo percibo como algo totalmente
diferente, el directo del disco. Yo nunca respondo a eso, cuando
vienen a verme, de tocar el disco. A ver, ahora lo toco, pero no lo
toco igual. Y del anterior disco toco dos, y mucha gente me viene y
me dice, “¿de qué vas?”. Es que cuando me canso de una canción
me cuesta muchísimo seguir defendiéndola. Flipo por ejemplo que los
Ramones pudieran estar tantos años tocando las mismas canciones...
Amo a los Ramones, pero yo no podría.
RP: Eu sempre penso no caso de Bob
Dylan e cando a xente vai ós seus concertos e sae mosqueada dicindo
“no reconocí nada”.
A: Claro. También Bob Dylan...
[risas] es muy radical.
RP: Si, di iso de “compuse una
canción hace cincuenta años...”.
A: Claro, ¿cómo vas a seguir
tocándola igual? Yo lo comprendo y creo que es de agradecer, ese
tipo de artistas que se han esforzado y no siguen... porque, quieras
o no, si llevas mucho tiempo tocando una canción, joder, al final es
un paripé si la sigues haciendo exactamente igual, porque tu ya no
eres esa misma persona. Yo si que agradezco que haga eso. Pero claro,
al mismo tiempo, yo que sé, vas a ver a Brian Wilson y es guay que
las toque igual.
RP: Si, pero ten un toque triste.
A: ¡Claro! Por ejemplo, yo he hido a
ver a los Rolling cuatro veces, y en la última me he tenido que ir
porque buf... eso, había un toque triste.
RP: Si, é como que non estaba pensado
para esto. Non sei se tamén, de todas formas, ti cando fas unha
canción responde ó que pensas nese momento...
A: Si.
RP: Pero, aínda que ti cambies, eres
capaz de pensar como en personaxes de cada canción? Quero dicir, de
volver a meterte en cancións das que xa pasaches?
A: A ver, las puedes intentar llevar a
tu terreno de ahora. Es como todo en la vida, tu vas creciendo y
igual pues ya no te sientes identificado con lo de hace ocho años. O
si, porque eres tú en la esencia pero has evolucionado de alguna
manera... Entonces algunas canciones si que las puedes seguir
llevando a tu terreno y las puedes seguir disfrutando, y todavía
queda algo de ti ahí, pero otras dices “pfff... esto ya...”. No
sé, y aparte me parece un aburrimiento. Es más divertido así,
joder, puedes hacer una versión, si te sigue gustando y te trae los
recuerdos de aquella época, como la grabaste... puedes revisarla,
porque tocarla siempre igual, por lo menos para mí eso no es. Hay
gente que las toca siempre igual y lo sigue flipando y les encanta,
pero yo no puedo [risas].
RP: Nalgún lado lin que usaches
radiadores e sillas como instrumentos, e iso recórdanos a unha idea
que tiña Jonathan Richman, de facer unha música que se puidera
facer en calquera sitio e en calquera circunstancia. El dicía “en
todas partes hai sillas”, non sei se ti buscas esa idea de non
necesitar nada.
A: Si, es que Jonathan Richman ya lo
hablábamos, a mi me parece super genial, y cuando estás deprimido
ves un video de él y ya te da fuerzas y ganas para hacer tu movida y
da igual que a nadie le guste, es tu movida y para adelante. A mi me
gusta mucho de él ese aspecto como lúdico de la música. De la
música y de la vida, porque a medida que vamos creciendo parece como
que vamos perdiendo las ganas de jugar y seguir sorprendiéndote con
las cosas. Es una mierda, en realidad yo pienso que es cultural, no
es humano. Y con la música lo que más me apetece es poder
divertirme, poder jugar. Pues cojo esto, cojo lo otro... no hay que
estar limitado, porque son límites que nos ponemos nosotros, no son
de verdad.
RP: Claro, con eso hai moito cinismo. A
min jódeme que moitas veces parece que a Jonathan Richman a xente o
toma a coña, en plan “es que es muy naïf”, como con
condescendencia.
A: Para nada. Es muy serio lo que está
haciendo, joder.
RP: Pero sempre hai como esta historia
de que se espera que sexas irónico.
A: Eso es ignorancia, tío, y gente de
miras muy estrechas. Así de claro [risas]. Porque joder, es muy
serio, es política lo que él hace, ¿sabes?
RP: Arredor do que falabamos antes
tamén da actitude e o que dicíamos do pop, eu sempre penso no pop
como unha música coa que te identificas dalgunha maneira, que sintes
en primeira persona aínda que sexan as cancións de outro. Supoño
que non pensas no público cando fas os temas.
A: Si, claro, cuando haces canciones no
puedes pensar en complacer a nadie más porque sino te sale una caca.
Una vez leí en un libro que Neil Young decía: “Si canto mi
verdad, esta siempre llegará a los demás.” Y yo creo que la
movida es esa, tú cantas tu movida pero que sea tu movida, que sea
de verdad y no impostada. Y al final todos sentimos lo mismo de una o
otra manera. Si es una cosa honesta, yo creo que da igual que la esté
cantando un marciano que un aldeano. Si es una buena canción me da
igual el género, me da igual que sea reggae, que sea rap, garage o
psicodelia. No sé, como que haya honestidad...
RP: E ti cres que sempre se percibe?
Porque a honestidade tamén é unha cousa un pouco subxectiva.
A: Yo creo que siempre se percibe.
Cuando ves a un grupo, eso canta mucho.
RP: Pero ao mellor hai alguén que eu
non me creo e ves xente nos seus concertos que o cre a pies
juntillas.
A: Si, claro. Y en el mundo en que
vivimos eso pasa constantemente. Bueno, no se percibe siempre pero el
tiempo pone a casi todo el mundo en su sitio, al final. A casi todos.
RP: No teu blog pos
unha cita de Brian Eno: "Tratar de asignar al arte un rol
político es una proposición paradójica que intenta decir "yo
dirigiré mi comportamiento dirigido hacia ninguna-meta hacia este
fin específico". Es una confusión en términos". Tes ti
algún fin coa túa música?
A: Algunas de
las cosas que pongo en mi blog no es tanto porque comulgue con ellas
literal, sino porque me hacen pensar, plantearme cosas y creo que
pueden interesar a la gente. Aún sigo pensando en eso que dice
Brian. El fin de mi música es, en primer lugar, expresarme: expresar
lo que pienso de la vida, lo que siento sola o en sociedad, como
entiendo el mundo… y crear el mío propio, como a mí me gustaría
que fuesen las cosas. Mi mundo ideal, digamos. Después, me gustaría
aportar algo bonito e inspirador a la gente, que cuando escuchen las
canciones disfruten y sientan ganas de hacer cosas. Esto es un poco
ambicioso, lo sé… Pero es lo que intento.
RP: En relación á
idea de que a arte non poida ter un rol político, pensas que iso
pode derivarse ó comportamento do artista?
A: Bueno, yo
pienso que todo es política. Creo que las decisiones que tomas en tu
vida, la manera en que construyes tus relaciones y tu manera de
desenvolverte en el mundo son política. Y el comportamiento de un
grupo revela su manera de entender las cosas; no hace falta que tus
letras proclamen tus ideas a los cuatro vientos o denuncies
determinadas cosas. La manera de funcionar, de hacer canciones, lo
que pretendes provocar en la gente, dónde tocas y dónde no tocas…
Todo eso es política. Y aunque tus canciones sean resultado de un
proceso super visceral, estar en un grupo supone tomar decenas de
decisiones todo el rato. Cualquiera que toque lo sabe, y esas
decisiones las tomas en base a tus orientaciones y tu ideario. Igual
que el tipo de música que haces y todo el imaginario que construyes
entorno a ella. Yo claro que creo que el arte tiene un rol político,
el arte remueve las entrañas de las sociedades, hehe.
RP: Brian Eno tamén
fala da música como pintura en relación ás capas. Inspíraste
noutras artes para a túa música? Se é que si, como? Parécese en
algo o teu traballo cos collage ó da música?
A: Para las
canciones me inspiro en todo. Todo lo que veo, va para la olla. El
cine me inspira mucho: las películas de Hal Ashby o de Sydney Lumet,
por ejemplo. También me inspira la pintura: de la expo de Chagall
del año pasado, salí como un cohete de allí. El cine o la pintura
me dan fuerzas y me llenan la cabeza de ideas. La literatura me
inspira millones; en las canciones de Mermelada
Dorada
hay muchos guiños; a Walt Whitman, a William Morris, a Miguel
Hernández…Mis collages y mi música son bastante parecidos en
cuanto a que usar un sampler y un secuenciador, es como usar tijeras
y papel. Pegas “choricitos” de música en una línea temporal. Y
al mismo tiempo, ambas cosas las hago sola, en la intimidad de casa,
concentrada e imbuida.
RP: Que aporta á
túa música vivir onde vives agora?
A: Creo que me
ha aportado serenidad, alegría y tiempo. Tengo mucho más tiempo
para todo, para hacer las cosas como quiero y tomar perspectiva… y
también necesito mucho menos para vivir, soy más libre. Me dan la
vida el mar y los paisajes de las rías… me parecen increíbles. Y
también me gusta toda la parte industrial de Vigo, que me recuerda a
Bilbao, mi ciudad. Igualmente, me encanta asistir a todo lo que se
está cociendo musical y artísticamente, hay muchas personas
haciendo cosas y mucho talento. Eso me influye y me anima a hacer
cosas sola o con otras personas. Disfruto incluso en los 4 meses de
lluvias interminables que siempre tocan en invierno; me encierro a
tocar y leer.
RP: As letras as
pensas en igualdade de importancia que a música? Pensas as letras
como literatura?
A: La verdad es que
no. Le doy más importancia a la música y trabajo mucho más en
ella. Las letras son como una extensión de la música, las percibo
como una parte más. Trabajo en ellas y les doy muchas vueltas pero
no soy una super letrista. Pienso en ellas, como os decía, como
imágenes e ideas abiertas, que sugieran y no sean muy explícitas.
Pequeñas poesías de porrera, hehe.
RP: Falamos antes da
visceralidade. Cres que se asocia demasiado a paixón ao xuvenil?
Cambiou a túa maneira de facer música co paso do tempo?
A: Bueno, en
nuestra sociedad y cultura existe un enaltecimiento a la juventud
extremo y disparatado… Envejecer es como lo peor que te puede pasar
y hay mil industrias que se alimentan de eso. La gente mayor está
medio condenada al ostracismo. Ser joven se asocia a un montón de
valores positivos y es cierto que la juventud posee muchas cualidades
muy hermosas per
se,
pero muchas de esos valores no le son ni inherentes ni exclusivos.
Sin olvidar que ser joven también acarrea sus inconvenientes como
ser más inseguro o inexperimentado. Hay gente mayor apasionante,
sabia y divertida. No sé, mira a Jodorowsky que es un anciano. Todo
depende de la persona, de su espíritu y de cómo haya transitado
hacia la madurez, supongo. A mí claro que me interesa la pasión;
intento seguir manteniendo la capacidad de flipar con las cosas,
quiero seguir asombrándome y vivir con emoción la vida. El paso del
tiempo a la hora de hacer música me ha traído cosas muy positivas:
un aprendizaje muy grande, serenidad y encontrarme a mí misma. Me
siento más feliz que nunca haciendo canciones. Cuando empecé a
tocar simplemente trataba de emular a los grupos que me gustaban. Y
ser una señora, me parece genial.
RP: Pensas que se debería
de falar e tratar o tema música-muller para "reivindicalo"
ou debería non chamarse a atención sobre o tema? (en vistas a
procurar que sexa algo natural). Non sei se che pasou ou non, que te
chamaran para algunha entrevista de algunha revista de muller e te
destacaran máis pola túa condición de muller que pola de artista.
A:
Pienso que cada persona puede vivir el feminismo como desee y lo
sienta. Por eso me parecen igual de válidas ambas posturas, las dos.
Personalmente, ya cuando estaba en Charades decidimos de manera
natural no llamar la atención sobre el hecho de que fuésemos
mayoría femenina y que las canciones y los discos lo dijesen todo y
reivindicasen la igualdad de músicos hombres y mujeres. Las
canciones y también nuestra manera de trabajar y relacionarnos. Y
desde entonces he tratado de seguir comportándome así. Respecto a
la segunda pregunta, en los medios muchas veces te incluyen en listas
tipo “los grupos de chicas de 2014”, “las chicas de la
electrónica o del pop”… listas que resaltaban que somos mujeres
haciendo música. Supongo que es discriminación positiva pero me
gusta mucho más cuando hablan de música y discos, y me veo en
listas rodeada, simplemente, de buenos grupos.